Archiwum kategorii ‘Gronostaje’

Ubarwienie gronostai Duża część gronostajów, choć nie wszystkie, zimą przybiera śnieżnobiały kolor. Białe jest całe ich ciało z wyjątkiem nosa, oczu i końca ogona. Oczywiście wszystkie te zwierzęta linieją jesienią, jednak tylko niektóre zmieniają barwę swych włosów. Inne pozostają brązowe przez całą zimę, lecz ich sierść staje się nieco jaśniejsza. Szybkość i czas linienia zależą od tego, gdzie gronostaje mieszkają. Te, które żyją w zimniejszych terenach linieją dość wcześnie i bardzo szybko – proces ten trwa u nich jedynie kilka dni. Z kolei te osobniki, które żyją w obszarach o bardziej umiarkowanym, łagodniejszym klimacie, czyli na przykład w Europie Środkowej i Wschodniej, linieją później i dużo dłużej, bo od 4 do nawet 6 tygodni. Z kolei drugie linienie, na wiosnę, rozpoczyna się znacznie szybciej u populacji południowych. Osobniki żyjące w zimnych regionach jak najdłużej korzystają z gęściejszej okrywy włosowej zapewniającej dobrą ochronę przed zimnem, które w tych rejonach może przyjść jeszcze nawet wiosną. Samice stają się białe częściej niż samce, choć w dużej mierze zależy to od genów, ale także od warunków atmosferycznych, bowiem bielenie spowodowane jest niedostateczną ilością pigmentu, melaniny. Oczywiście zwierzęta te wykorzystują swój biały kolor by lepiej ukryć się przed potencjalnymi drapieżnikami oraz by móc lepiej polować na drobne gryzonie.

Charakterystyka ogólna gronostaja Mustela erminea, gronostaj, to mały ssak z rodziny łasicowatych z rzędu mięsożernych. Ma bardzo wydłużony tułów, choć, oczywiście, jest on dość mały – gronostaj nigdy nie będzie dłuższy niż na 33 centymetry, a czasem mierzy nawet jedynie 17-18 cm. Zwierzę to waży od 110 go 450 gram. Samce są znacznie większe i cięższe od samic, stąd te duże rozpiętości w rozmiarach i wagach. Gronostaje występują na całej półkuli północnej, gdzie panuje klimat umiarkowany oraz zimny. Osiedlają się wszędzie tam, gdzie znaleźć można małe gryzonie i ptaki, na które polują – w lasach, na wrzosowiskach, a nawet w tundrze. Gronostaje żyją przez cały rok samotnie, do innych przedstawicieli swego gatunku zbliżając się jedynie w czasie okresu reprodukcyjnego, który przypada u tych stworzeń na wiosnę oraz początek lata. Samce dojrzałość płciową osiągają między 10 a 11 miesiącem życia, samice o wiele, wiele wcześniej – bo już w 3-4 tygodniu! Ciąża trwa miesiąc, w jednym miocie rodzi się przeciętnie 7-9 młodych, choć bywa, że nawet 20. Gronostaje mogą żyć nawet 7-8 lat, ale przeciętnie żyją o wiele krócej, nawet jedynie rok. Gronostaje we wszystkich miejscach swego występowania są objęte ochroną, choć nie wszędzie ścisłą, co sprawia, że, szczególnie w Azji, ich populacje są zagrożone wyginięciem.

Inne gatunki gronostai Rodzina łasicowatych, w której skład wchodzi gronostaj, jest rodziną bardzo liczną. Na przestrzeni lat ze wspólnego przodka wyewoluowało wiele stworzeń mocno do siebie podobnych. Jednym z nich jest oczywiście gronostaj – ma on wielu kuzynów, bo aż 15. Najbardziej popularną istotą podobną do gronostaja jest łasica – o wiele mniejszy od niego ssak, który występuje niemal wszędzie tam, gdzie gronostaj, jest jednak dość wyraźnie popularniejszy na południe, nie potrafi żyć w tak zimnych warunkach jak gronostaj. Jest bardzo wyspecjalizowaną istotą – żywi się przede wszystkim myszami polnymi oraz lemingami. Kolejnym kuzynem gronostaja jest łasica długoogoniasta, największa ze wszystkich łasic, choć wciąż mniejsza od gronostaja. Żyje na obu kontynentach amerykańskich, a pochodzi z Ameryki Północnej. Żywi się, podobnie jak większość z jej rodziny, drobnymi gryzoniami, ale także, jak gronostaje, królikami. Oprócz tych dwóch stworzeń istnieją jeszcze, między innymi: łasica górska, łasica syberyjska, żółtobrzucha, pręgowana, malezyjska. Wszystkie mają zbliżony do siebie wygląd (choć, oczywiście, wiele cech jest różnych – wielkość, długość pyska, ubarwienie), wszystkie polują w podobny sposób (choć niektóre są od gronostaja bardziej wyspecjalizowane, inne zaś – bardziej wszystkożerne), wszystkie zachowują się w zbliżony sposób.

Rozmnażanie gronostai Gronostaje w ogóle nie żyją w parach. Z osobnikami swego gatunku spotykają się jedynie na 2 lub 3 dni w roku w czasie okresu reprodukcyjnego. Samica bez większych ceregieli dopuszcza samca, więc do krycia dochodzi bardzo szybko, dzięki czemu gronostaje mogą szybko z powrotem się rozdzielić. Samica jest płodna przez cały rok, mimo to gronostaje spotykają się tylko raz w czasie całego sezonu. Kopulacja trwa bardzo długo, bo nawet trzy godziny, choć przerywana jest krótkimi okresami odpoczynku. Samiec do samicy podchodzi bardzo ostrożnie, bo jeżeli nie spodoba się jej, może zostać pogryziony. Po kopulacji samiec pozostawia samicę w norze i wyrusza na poszukiwanie innych chętnych i gotowych do reprodukcji samic. Przez 9-10 dni komórki jajowe rozwijają się normalnie, jak u innych ssaków. Po tym czasie następuje jednak okres diapauzy, który trwa 9-10 miesięcy. Dalszy rozwój zapłodnionych komórek jajowych następuje dopiero następnej wiosny. Młodych może przyjść na świat bardzo wiele, bo aż 20, ale bywa i tak, że urodzi się jedynie jeden mały gronostaj. Młode są bardzo małe – jedno waży najwyżej 4 gramy! Samica rodzi zawsze w norze, którą odpowiednio przygotowała, wyściełając ją własną sierścią i skórami małych gryzoni, na przykład myszy.