Zwierzęta, karmy dla zwierząt

Już w przypadku płetwonogich ich przystosowanie do życia w wodzie tak się rozwinęło, że wyjście na ląd jest niemożliwe. Walenie przez długi czas uważano za ryby (wieloryby), jednak mimo zewnętrznego podobieństwa do ryb walenia są znaczne bardziej spokrewnione z człowiekiem. Są ssakami, które rodzą młode, i karmią je następnie mlekiem. Jako młode mają resztki pokrywy włosowej, oddychają za pomocą płuc oraz są stałocieplne. Nozdrza w ich przypadku ewolucja przesunęła daleko do góry na tył wierzchu głowy oraz połączyły się w jeden szczelnie zamykany otwór. Podczas rozwoju w łonie matki otwór nosowy znajduje się jeszcze w typowym miejscu na przodzie pyska, z czasem przesuwa się ku tyłowi. Pierwotne położenie nozdrzy oraz resztki pasa miednicowego są śladami pokrewieństwa ze ssakami, natomiast nowością w budowie jest płetwa ogonowa. Jest ona usadowiona poziomo a nie jak u ryb pionowo. Jest głównym organem ruchu waleni. Umożliwia ona im odbywanie dalekich wędrówek po oceanie rozwijają one często prędkość nawet do 50 km/ godz.

Pochodzi on z rodziny kaszalowatych. Długość ciała samców wynosi od 10 do 25m natomiast masa ich ciała to 30-50 ton, samice o średniej długości ciała i masie 13 ton. Charakterystyczna cechą kaszalota jest ogromna ścięta pionowo z przodu głowa, można go również poznać po ponad 5 metrowym słupie wyrzucanej wody, gdy samo zwierzę jest niedostatecznie wynurzone. W przeciwieństwie do górnej szczęki żuchwa jest mała i wąska nie sięga ona końca szczęki górnej. W każdej szczęce znajduje się 30 zębów. W górnej Sa one szczątkowe i nie przebijają dziąseł, w żuchwie natomiast są one duże i stożkowate. Nie występuje u niego płetwa grzbietowa, natomiast w tylnej części grzbietu rozwijają się nieduże garby. Płetwa ogonowa jest potężna ma szerokość ponad 4 metrów, dzięki niej możliwe jest tak głębokie nurkowanie kaszalota. Płetwy piersiowe Sa małe. Podczas wynurzania pierwszy na powierzchnię wyłania się większy7 garb, potem wynurza się skośnie wysoko w górę cała głowa a wraz a nią położony po lewej stronie otwór nosowy.

Manaty zamieszkują zatoki, ujścia rzek, laguny, nigdy nie zapuszczają się na pełne morze. Te 3 metrowe i ważące 300 kg (dorosłe osobniki) zwierzęta żywią się roślinnością przybrzeżną. Nie są nieme, choć za takie je się uważa, pod wodą wydaja różne dźwięki, a wzajemną sympatię okazują sobie w bardzo sympatyczny sposób – dotykając się nosami. Na manaty mówią że są lepsze od kosiarki, gdyż żerując na przybrzeżnych pastwiskach są bardzo skrupulatne w obgryzaniu po kolei traw. Po ich przejściu faktycznie dno wygląda jak przystrzyżony trawnik. Manaty poruszają się spokojnie, nieśpiesznie. Najliczniej występują u wybrzeży Florydy i w słodkich wodach górnej Amazonki, część zamieszkuje okoliczne brzegi Afryki. Liczebność manatów spada na skutek zanieczyszczenia środowiska. Są też przysmakiem kajmanów , krokodyli zamieszkujących Amazonkę. Ufny manat podpływa czasem do motorówek, a spotkanie ze śrubą kończy się dla niego tragicznie. U manatów gruczoły mleczne są umieszczone wysoko, prawie przy przednich płetwach, stąd skojarzenie z syreną.

Pochodzą one z rodziny delfinowatych, długość ciała wynosi 3.7 metra natomiast masa to 400 kilogramów. Pysk jest krótki, żuchwa dłuższa od szczęki górnej. W żuchwie w jednym szeregu występuje 20-26 zębów. Trójkątna płetwa grzbietowa jest przesunięta do tyłu. Strona grzbietowa jest szarobrązowa przechodząca do czarnej. Budowa ciała jest znacznie masywniejsza niż u delfina zwyczajnego. Występuje zwykle w strefie umiarkowanej i chłodnej. W niektórych morzach występuje pospolicie. Przenosi się z miejsca na miejsce, w niewielkich stadach liczących około 10 osobników. Gatunek ten jest niesamowicie ruchliwy, bardzo często wyskakuje z wody, na otwartych morzach gdy jest w stadzie wykonują razem skoordynowane skoki. Często pływa ze statkami, które dla zabawy wyprzedza, gdyż pływa bardzo szybko. Największa prędkość jaką morze osiągnąć to 30 kilometrów na godzinę. Jesienią opuszczają zimne wody i przenoszą się do strefy subtropikalnej, posługują się bardzo dobrze rozwiniętym systemem echolokacji.