Archiwum kategorii ‘Zwierzęta w wodzie’

Wal Cuviera Pochodzi on z rodziny waleni dziobogłowych. Długość jego ciała to około 5-9 metrów, masa ciała to zwykłe około półtorej tony, niekiedy do 3 ton. Pysk w postaci wyraźnie wyodrębnionego dzioba, natomiast głowa tylko nieznacznie uwypuklona. Otwór nosowy znajduje się w odległości 1/8 do 1/10 całkowitej długości głowy od jej wierzchołka. Między płetwą grzbietową a ogonową znajdują się nieduże garby. U samców, rzadziej u samic występuje tylko jedna para stożkowatych zębów z przodu żuchwy, pozostałe zęby ukryte są w dziąsłach. Występują poza Morzem Arktycznym, u wybrzeży europejskich jest spotykany rzadko, częściej jedynie w morzu Śródziemnym. Uwielbia otwarte morze. Często pływa w stadach złożonych z 30-40 osobników, zanurzających i wynurzających się prawie jednocześnie. Nurkują głęboko na czas około 20-30 minut. Żywi się wolno płynącymi głowonogami. Podobnymi do niego gatunkami są również rzadko spotykane wale dziobogłowe oraz wale dwuzębe. Wale te Sa naprawdę piękne i zobaczenie ich jest przygoda na całe życie.

Opis ogólny waleni Ssaki te maja bardzo elastyczną skórę, która zmniejsza opory stwarzane przez wodę umożliwia to uzyskiwanie większych prędkości. Wiele waleni może długo i głęboko nurkować, rekord należy do kaszalota który zanurkował na głębokość 1000metrów. Waleni mają dość małe płuca których objętość zawiera tylko 9przocent tlenu potrzebnego podczas nurkowania. Ciało waleni utrzymuje znacznie silniejsze ciśnienie wody niż ciało człowieka. Walenie dzielimy na dwie duże grupy: -zębowce (walenie uzębione) -fiszbinowce. U zębowców w długich szczękach tkwi różna liczba stożkowatych zębów, które służą im do chwytania ryb. Fiszbinowce są całkowicie pozbawione zębów, na ich podniebieniu zwisają postrzępione płaty pochodzenia nabłonkowego, filtrują one z wody drobne organizmy. Odfiltrowana zawiesina kierowana jest mięsistym językiem do wąskiego przełyku. W zimnych wodach oceanicznych ciepłokrwiste walenia maja znaczna przewagę szybkościową nad innymi stworzeniami. Pozwala im to na szybkie i skuteczne polowania (odłowy) ryb, które w większości stanowią ich główny pokarm.

Płetwal błękitny Pochodzi on z rodziny wielorybów fałdowców. Praktycznie znikną z wód europejskich, jest on największym przedstawicielem waleni, ora największe zwierzę jakie kiedykolwiek żyło na Ziemi. Być może zachowało się jeszcze w północnym Atlantyku około 12 osobników tego olbrzyma. Osiąga on 30 metrów długości, oraz około 120 ton masy ciała. Mino intensywnych obserwacji prowadzonych w Wielkiej Brytanii nie udało się po 1923 roku zaobserwować ani jednego osobnika tego gatunku. Stan liczebny populacji płetwala błękitnego w północno- zachodniej części Atlantyku szacuje się na jeszcze ponad 1000 osobników. Wyrzut wody na wysokość 7 metrów jest przy bezwietrznej pogodzie pionowy i trwa do pięciu sekund. Migrujący płetwal błękitny płynie z prędkością 15 kilometrów na godzinę, natomiast uciekając osiąga prędkość dochodząca nawet do 37 kilometrów na godzinę. Liczniejsza populacja płetwala błękitnego zasiedla wody wokół Antarktydy, jednak jeżeli ma ten gatunek ocaleć nie można na niego polować jeszcze przez wiele lat.