Gronostaje są bardzo szybkimi, płochliwymi i ruchliwymi stworzeniami, co w połączeniu sprawia, że są trudne do obserwacji – szczególnie ciężko zobaczyć je w trakcie polowania, ale, oczywiście, jest to możliwe, zwłaszcza pod koniec zimy, gdy nie ma już śniegu, a one wciąż mają białe futro. Gronostaje polują samotnie, w sposób bardzo regularny, starannie wykorzystując całą swoją wiedzę o zwyczajach ofiary, o tym, gdzie się przemieszcza, oraz o okolicznym terenie. Poszukując ofiary biegają – wręcz galopują – zygzakiem, cały czas bardzo uważnie nasłuchując. Ofiary wyłapuje właśnie słuchem – choć wzrok ma dość dobry, to nie jest w stanie zobaczyć myszy polnej z dużej odległości, jest jednak w stanie ją usłyszeć. Wzrok gronostaja odgrywa znacznie większą rolę w decydującym momencie, podczas ataku. Gronostaj gdy tylko schwyta w swe ostre pazury ofiarę gryzie ją w kark tak mocno i tak długo, aż tamta nie umrze. Zabija je bardzo szybko, choć znaczna część ofiar gronostaja nie umiera od ran przez niego zadanych, ale przez zatrzymanie w wyniku umiejętnego ugryzienia pracy serca. Gronostaj szybko zabiera się do jedzenia. Na początku miażdży swymi kłami czaszkę i wyjada cały mózg, który jest jego przysmakiem. Jeżeli udało mu się złapać wiele ofiar, to gronostaj zanosi je do swej nory, gdzie spożywa je przez kilka następnych dni, ograniczając wtedy polowania.
Wpisy oznaczone tagiem ‘szybkość’
