Gronostaje | Tagi: gatunki, gronostajów, inne, rodzaje, typy
Rodzina łasicowatych, w której skład wchodzi gronostaj, jest rodziną bardzo liczną. Na przestrzeni lat ze wspólnego przodka wyewoluowało wiele stworzeń mocno do siebie podobnych. Jednym z nich jest oczywiście gronostaj – ma on wielu kuzynów, bo aż 15. Najbardziej popularną istotą podobną do gronostaja jest łasica – o wiele mniejszy od niego ssak, który występuje niemal wszędzie tam, gdzie gronostaj, jest jednak dość wyraźnie popularniejszy na południe, nie potrafi żyć w tak zimnych warunkach jak gronostaj. Jest bardzo wyspecjalizowaną istotą – żywi się przede wszystkim myszami polnymi oraz lemingami. Kolejnym kuzynem gronostaja jest łasica długoogoniasta, największa ze wszystkich łasic, choć wciąż mniejsza od gronostaja. Żyje na obu kontynentach amerykańskich, a pochodzi z Ameryki Północnej. Żywi się, podobnie jak większość z jej rodziny, drobnymi gryzoniami, ale także, jak gronostaje, królikami. Oprócz tych dwóch stworzeń istnieją jeszcze, między innymi: łasica górska, łasica syberyjska, żółtobrzucha, pręgowana, malezyjska. Wszystkie mają zbliżony do siebie wygląd (choć, oczywiście, wiele cech jest różnych – wielkość, długość pyska, ubarwienie), wszystkie polują w podobny sposób (choć niektóre są od gronostaja bardziej wyspecjalizowane, inne zaś – bardziej wszystkożerne), wszystkie zachowują się w zbliżony sposób.
Gronostaje występują w większej części półkuli północnej. Spotkać je można na całym terytorium Kanady, włącznie z najdalej na północ wysuniętymi wyspami. Obecne są także na Alasce oraz na północy Stanów Zjednoczonych, choć część populacji żyje nawet w górach, w zachodnio-południowej części Stanów. Gronostaje żyją także na północy i zachodzie Grenlandii, w całej Europie (z wyjątkiem Portugalii i południowej oraz centralnej Hiszpanii, Włoch i południowej części Półwyspu Bałkańskiego), i w całej północnej i centralnej Azji oraz w Japonii. Pod koniec XIX gronostaje, jak zresztą wiele innych zwierząt, zostały introdukowane przez człowieka do Nowej Zelandii, gdzie świetnie się przyjęły i dziś można spotkać ich tam wiele. Wielkość populacji gronostajów jest ściśle zależna od wielkości populacji królików oraz innych małych gryzoni, na które gronostaje lubią polować. Jeżeli jest ich mało, to gronostajów nie uratuje nawet duża liczba ptaków, owadów i owoców – ich liczba na takim terenie będzie się cały czas zmniejszać, aż ostanie się tam jedynie kilka małych, odizolowanych od siebie populacji. Gdy pożywienia jest dużo, to aż 65% populacji gronostajów stanowią osobniki bardzo młode, najczęściej nie mające jeszcze nawet roku. Gdy jednak mamy do czynienia z okresem głodu, to zaledwie 20% populacji gronostajów jest młoda. Jasno z tego wynika, że gronostaje są bardzo zależne od aktualnych warunków środowiska.
