Wpisy z styczeń, 2013

W polskim słowniku istnieje wiele związków frazeologicznych związanych ze słowem pies. Takim najbardziej typowym, jest „żyć jak pies z kotem” opisujący stosunki międzyludzkie na nie najlepszej stopie. Mówi się bowiem, że pies i kot to dwa zwierzęta, które nie mogą żyć pod jednym dachem, gdyż ciągle z sobą konkurują. Dlatego ludzie żyjący jak pies z kotem, to tacy, którzy za nic na świecie nie mogą się z sobą dogadać. Żartobliwie mówi się o przykładzie małżeństwa, w którym żona (pies) ma ochotę obejrzeć swój ulubiony serial, a mąż (kot) – mecz piłkarski, tworzy się wówczas spór, na który nie da się znaleźć złotego środka. Inną frazą jest „pies na baby”. Taki właśnie pies to określenie opisujące mężczyznę, który to widząc piękne kobiety, żadnej nie jest sobie w stanie odmówić, nawet jeśli w domu czeka żona. Taki „pies” to gatunek osoby niewiernej. Ostatnia fraza o jakiej chcę wspomnieć to „pies ogrodnika”, czyli taki ktoś, co sam nie weźmie, ale innemu też nie da, mimo iż przecież sam czegoś nie chce lub nie używa.

Karmienie Kot powinien jeść dwa razy dziennie, pies raz dziennie. Większość małych zwierzaków też karmi się raz dziennie. Oczywiście dane te dotyczą dorosłego pupila. Małe kotki jedzą nawet 5-6 razy na dobę, a potem stopniowo coraz rzadziej. Jest to związane z wielkością żołądka. Inaczej karmi się też zwierzaki w ciąży i karmiące.Karma ze sklepu zwykle zaspokaja potrzeby zwierzaka, jeśli do czasu do czasu dorzucimy mu smakołyk (gryzoniom – marchewkę, mlecz, koniczynę, kawałek pomidorka, mięsożercom trochę mięska, jajko, masło, kotom można podać trochę rozcieńczonego mleka, szczurom i myszkom kawałek żółtego serka). Ważne, aby zawsze zapewnić stworzeniom dostęp do świeżej wody (normalnie w misce, a dla gryzoni są specjalne poidła). To mit, że niektóre gatunki jej nie potrzebują. Woda przecież jest niezbędna do życia. Zresztą informacja na ten temat znajduje się na każdego rodzaju pokarmie. Warto czytać etykiety, bo często zawierają wiele cennych informacji, a poza tym każda z nich ma inną kaloryczność i na etykiecie opisane jest właściwe dawkowanie porcji jedzenia.

Gronostaj a człowiek Gronostaje od zawsze były cenione przez człowieka za ich piękne futro, szczególnie to o białym kolorze. Dlatego wiele tych zwierząt padło ofiarami polowań, przede wszystkim pułapek, bo odstrzelić tak małe i ruchliwe zwierzę jest niezwykle trudno. Futro gronostajów zdobiło, i wciąż zdobi, płaszcze wysokich urzędników państwowych, uniwersyteckich, kościelnych. Wiele milionów tych stworzeń padło ofiarą takich ludzkich upodobań. Ostatnimi czasy popyt na futra gronostajów znacznie zmalał, być może z powodu dość sporych trudności z spreparowaniem odpowiedniego ubioru z tak małych i delikatnych skór, jakich dostarczają ludziom gronostaje. Oprócz tego gronostaj dość pokojowo współistnieje z człowiekiem, choć czasem zdarza mu się poczynić pewne szkody, na przykład w kurnikach czy wśród kuropatw. Największe kłopoty sprawiają gronostaje na Nowej Zelandii – tam sprawił, że wyginęło 4% endemicznych stworzeń, a jest aktualnie zabójcą 60% z 18 wciąż tam istniejących. Oczywiście w porównaniu ze szkodami jakie poczynił wśród fauny i flory Nowej Zelandii sam człowiek – przede wszystkim w ogóle sprowadzając tam zwierzęta takie jak świnia, gronostaj czy pies – to jedynie kropla w morzu. Jest to jednak pewne zagrożenie.

Wal butelkonosy Jest to jeden z bardziej znanych gatunków. Pochodzi z rodziny dziobogłowych. Długość jego ciała to 7-9 metrów, masa ciała dochodzi do trzech ton. Charakterystyczne dla tego gatunku jest silnie wypukłe czoło, zwłaszcza u starych samców. Czoło jest widocznie oddzielone od dziobowatego pyska. Otwór nosowy znajduje się na wierzchołku głowy, nad oczyma. Na wierzchołku żuchwy znajdują się dwa małe zaokrąglone zęby. Młode samce maja często dwie pary takich zębów. Płetwy piersiowe nie sięgają połowy ciała, przez co wydają się małe a podczas pływania stanowią rolę jedynie pomocniczą. Ubarwienie grzbietu i boków ciała jest ciemnoszare dochodzące do czarnego z wiekiem rozjaśniające się. Młode osobniki mają jasny spód ciała. Występują w arktycznych i umiarkowanych wodach północnego Atlantyku, latem występują od wyspy Islandii do wyspy Jan Mayen. Sporadycznie pojawia się w zachodniej części Bałtyku. Tworzy niewielkie stada. Czasem zdarza się, że łączą się w gromady o liczbie 1000 zwierząt. Odżywia się głębinowymi głowonogami.