Pochodzą one z rodziny delfinowatych, długość ciała samca dociera nawet do 9 metrów natomiast samicy około 5 metrów. Jest to największy i najsilniejszy przedstawiciel gromady delfinowatych. Potrafi płynąć z prędkością nawet 62 kilometrów na godzinę. Charakterystyczna jest bardzo wysoka płetwa grzbietowa wielkością dochodząca nawet do 1.8 metra, wierzchołek je jest zaostrzony. Gdy orka płynie pod powierzchnią, płetwa grzbietowa zwykle wystaje wysoko ponad wodę. Płetwy piersiowe tworzą wiosła o zaokrąglonym tylnym brzegu. Sa one szczególnie szerokie u starych samców. Ubarwienia jest bardzo kontrastowe, czarno białe. W szczęce górnej i w żuchwie od 10 do 13 zębów ułożonych w szeregu. Ciało orki jest olbrzymie oraz bardzo krępe w porównaniu do innych mniejszych gatunków delfinów. Orka przewyższa je również pod względem szybkości i wytrwałości. Występują w strefach polarnych, natomiast również u wybrzeży europejskich również pojawia się dość regularnie, zaobserwowano ją również w Morzu północnym.
Mówi się, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Wyjaśnijmy sobie to stwierdzenie. Pies jest zwierzęciem wiernym, które zawsze chętnie wyjdzie z panem na spacer. No chyba, że za oknem pada deszcz, ale wtedy nie tylko pies nie ma ochoty wynurzać nosa za drzwi. Pies nie ugryzie właściciela, nawet jeśli ten ciągnie psa za ogon czy uszy. Pies dzielnie znosi humory swojego pana czy pani. Nawet jeśli właściciel, ma zły dzień, pies jest tym kimś co przyjdzie i grzecznie będzie znosił kiepski nastrój pana. Pies jest kochanym zwierzęciem, która lubi być głaskane, ale potrafi się odwdzięczyć swojemu panu. Kiedy pan cierpi to i pies cierpi. Kiedy pan się cieszy to i pies się cieszy, dlatego kiedy pana braknie pies wyje i płacze, jak gdyby chciał odejść razem z nim. Pies nigdy nie przeszkadza. Jeśli pies wyczuje, że nie powinien być, tam gdzie jest to pies kładzie się grzecznie w kącie i czeka. Pies cierpliwy jest i nie wymaga ciągłego zainteresowania, bo kiedy będzie chciał się bawić – sam pies przyjdzie do pana.
Gronostaje | Tagi: charakterystyka, gronostaj, opis, zarys
Mustela erminea, gronostaj, to mały ssak z rodziny łasicowatych z rzędu mięsożernych. Ma bardzo wydłużony tułów, choć, oczywiście, jest on dość mały – gronostaj nigdy nie będzie dłuższy niż na 33 centymetry, a czasem mierzy nawet jedynie 17-18 cm. Zwierzę to waży od 110 go 450 gram. Samce są znacznie większe i cięższe od samic, stąd te duże rozpiętości w rozmiarach i wagach. Gronostaje występują na całej półkuli północnej, gdzie panuje klimat umiarkowany oraz zimny. Osiedlają się wszędzie tam, gdzie znaleźć można małe gryzonie i ptaki, na które polują – w lasach, na wrzosowiskach, a nawet w tundrze. Gronostaje żyją przez cały rok samotnie, do innych przedstawicieli swego gatunku zbliżając się jedynie w czasie okresu reprodukcyjnego, który przypada u tych stworzeń na wiosnę oraz początek lata. Samce dojrzałość płciową osiągają między 10 a 11 miesiącem życia, samice o wiele, wiele wcześniej – bo już w 3-4 tygodniu! Ciąża trwa miesiąc, w jednym miocie rodzi się przeciętnie 7-9 młodych, choć bywa, że nawet 20. Gronostaje mogą żyć nawet 7-8 lat, ale przeciętnie żyją o wiele krócej, nawet jedynie rok. Gronostaje we wszystkich miejscach swego występowania są objęte ochroną, choć nie wszędzie ścisłą, co sprawia, że, szczególnie w Azji, ich populacje są zagrożone wyginięciem.
Gronostaje | Tagi: gatunki, gronostajów, inne, rodzaje, typy
Rodzina łasicowatych, w której skład wchodzi gronostaj, jest rodziną bardzo liczną. Na przestrzeni lat ze wspólnego przodka wyewoluowało wiele stworzeń mocno do siebie podobnych. Jednym z nich jest oczywiście gronostaj – ma on wielu kuzynów, bo aż 15. Najbardziej popularną istotą podobną do gronostaja jest łasica – o wiele mniejszy od niego ssak, który występuje niemal wszędzie tam, gdzie gronostaj, jest jednak dość wyraźnie popularniejszy na południe, nie potrafi żyć w tak zimnych warunkach jak gronostaj. Jest bardzo wyspecjalizowaną istotą – żywi się przede wszystkim myszami polnymi oraz lemingami. Kolejnym kuzynem gronostaja jest łasica długoogoniasta, największa ze wszystkich łasic, choć wciąż mniejsza od gronostaja. Żyje na obu kontynentach amerykańskich, a pochodzi z Ameryki Północnej. Żywi się, podobnie jak większość z jej rodziny, drobnymi gryzoniami, ale także, jak gronostaje, królikami. Oprócz tych dwóch stworzeń istnieją jeszcze, między innymi: łasica górska, łasica syberyjska, żółtobrzucha, pręgowana, malezyjska. Wszystkie mają zbliżony do siebie wygląd (choć, oczywiście, wiele cech jest różnych – wielkość, długość pyska, ubarwienie), wszystkie polują w podobny sposób (choć niektóre są od gronostaja bardziej wyspecjalizowane, inne zaś – bardziej wszystkożerne), wszystkie zachowują się w zbliżony sposób.
